Στις μέρες μας, η σχολική βία φαίνεται να αποτελεί μια ανεξέλεγκτη πραγματικότητα, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να αντιμετωπίσει το φαινόμενο με νέα μέτρα. Ωστόσο, αυτή η προσέγγιση, παρόλο που φαίνεται να είναι η εύκολη λύση, μήπως κρύβει περισσότερες παγίδες απ’ ό,τι λύσεις; Από το 2008, φωνάζω ότι το ζήτημα δεν είναι οικονομικό αλλά βαθιά εκπαιδευτικό. Δυστυχώς, παραμένω φωνή βοώντος εν τη ερήμω, με την παιδεία να καταλαμβάνει την τελευταία θέση στις προτεραιότητες του κοινού.
Είναι καιρός να κατανοήσουμε πως η εκπαίδευση δεν είναι απλώς ένα ακόμη πεδίο στο οποίο πρέπει να επενδύσουμε. Είναι το θεμέλιο στο οποίο οικοδομείται ολόκληρη η κοινωνία μας. Πρέπει να επικεντρωθούμε στην πρόληψη, δίνοντας έμφαση στην καλλιέργεια αρετών, στην ενσυναίσθηση και στην αμοιβαία κατανόηση από μικρή ηλικία. Δεν αρνούμαι την ανάγκη για αντιμετώπιση των συμπτωμάτων, αλλά η θεραπεία της ρίζας του προβλήματος φαίνεται πιο επείγουσα από ποτέ.
Μπροστά σε μια κοινωνία που κλίνει ολοένα και περισσότερο προς τα άκρα, είτε αυτά είναι δεξιά είτε αριστερά, η ανάγκη για μια ολοκληρωμένη προσέγγιση στην εκπαίδευση γίνεται πιο επιτακτική. Η παιδεία δεν είναι μόνο ένα μέσο για καλύτερες ευκαιρίες εργασίας αλλά και το μέσο για την καλλιέργεια ενός υγιούς και αρμονικού κοινωνικού ιστού.
Τέλος, θέλω να αναφερθώ στο bullying, ένα φαινόμενο πολυδιάστατο και πολυεπίπεδο. Δεν είμαι κατ’ ανάγκην κατά όλων των μορφών του, καθώς η προσωπική μου εμπειρία με έκανε να αναγνωρίσω πως, υπό ορισμένες συνθήκες, μπορεί να σε κάνει πιο δυνατό. Ωστόσο, είναι ουσιώδες να διακρίνουμε πότε και πώς οι δοκιμασίες αυτές μετατρέπονται σε ευκαιρίες για ανάπτυξη και πότε απλά σπέρνουν τον φόβο και την ανασφάλεια. Η απάντηση, όπως πάντα, βρίσκεται στην ισορροπία και στην εκπαίδευση, τόσο των νέων όσο και των μεγαλύτερων
