Σάββατο του Λαζάρου σήμερα.
Η μέρα που μνημονεύεται ο φίλος του Χριστού που αναστήθηκε με ένα λόγο του, εκείνο το απλό αλλά θαύμα από μόνο του, “Δεύρο έξω”.
Δεν ήταν, όμως, μόνο το θαύμα, να γίνει για να γίνει, να δώσει το σημάδι, το σημείο, το μέγεθος της θεότητας και της αλήθειας. Ήταν και κάτι ακόμα. Ο Λάζαρος ήταν φίλος Του. Η Μάρθα και η Μαρία, οι αδελφές του, τόσες φορές τον είχαν καλοδεχτεί στο σπίτι τους, Τον είχαν πιστέψει. Ήξεραν ποιος Είναι.
Ο Ιησούς στάθηκε μπροστά στην ανοιχτή πέτρα, από εκείνες τις τεράστιες που σφράγιζαν τους τάφους τότε. Μια τέτοια θα σφράγιζε και το δικό Του τάφο λίγο αργότερα. Και του φώναξε. Ξέροντας από πού τον φέρνει πάλι πίσω. Ξέροντας αυτό που μοιραία θα συνέβαινε από εκείνη την ώρα κι έπειτα.
Ο Λάζαρος δεν ξαναγέλασε ποτέ.
Ό, τι είδε, ό, τι συνάντησε εκεί που πήγε, εκεί που έμεινε για τέσσερις ημέρες, “τετραήμερος” αποκαλείται από τότε, δεν του επέτρεπε πια να αφήσει χαμόγελο να γεννηθεί στα χείλη του.
Είχαν κι άλλοι διαβεί τις πύλες του Άδη, είχαν αντικρίσει τον Κέρβερο, το έρεβος και τα Τάρταρα. Ο Ηρακλής, ο Ορφέας, ο Θησέας, ο Οδυσσέας και ο Αινείας μαζί με τη Σίβυλλα.
Ο Λάζαρος όμως δεν μίλησε ποτέ, λέξη δε βγήκε από το στόμα του για όσα είδαν τα μάτια της ψυχής του. 30 χρόνια έζησε μετά, μέχρι στην Κύπρο έφτασε, διωκόμενος από τους Ιουδαίους, το θαύμα είναι βαρύ για να το αντέξουν οι άνθρωποι, όπως και η αλήθεια, έγινε Επίσκοπος Κιτίου, πέθανε και τάφηκε εκεί. Κι όμως εκείνες οι τέσσερις ημέρες έμειναν στη σιωπή. Τόσο απόλυτη σαν το σκοτάδι του κάτω κόσμου.
Αυτή ήταν η μοίρα του, εκεί Τον έταξε κι έπρεπε να τη σηκώσει. Κι αυτή τη μοίρα και τη θλίψη των τεσσάρων ημερών στον Άδη. Όπως λέει κι ο Τάσος Λειβαδίτης: “Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο. «Λάζαρε, βγες έξω» φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός νεκρός που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του κόσμου, τι να ‘κανε; Η γη είχε χαθεί, πώς θ’ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό;»…”
