Όταν ο άνθρωπος γελάει δε φοβάται…
Ήταν χρόνια πριν όταν διάβασα για πρώτη φορά «Το Όνομα του Ρόδου» του Ουμπέρτο Έκο. Χωρίς να ξέρω ακριβώς τι να περιμένω. Ναι, μου ήταν ένα σωρό πράγματα γνωστά όπως είναι περισσότερο και από αυτονόητο για ένα από τα βιβλία που έχουν αφήσει το σημάδι τους ανεξίτηλο στην παγκόσμια λογοτεχνία, με τη λέξη «αριστούργημα» να το ακολουθεί. Αποφάσισα όμως να τα αφήσω στην άκρη και να ακολουθήσω σε κάθε βήμα του το Γουλιέλμο του Μπάσκερβιλ από την ώρα που πέρασε το κατώφλι του μεσαιωνικού μοναστηριού.
Κι όταν άφηνε πια πίσω του το καμένο Οικοδόμημα, το μυστηριώδες, επιβλητικό κι εμβληματικό κτήριο που στέγαζε τη βιβλιοθήκη της μονής συνειδητοποίησα για πρώτη φορά απόλυτα έναν από τους μεγαλύτερους και πιο τρομακτικούς δυνάστες τούτου του κόσμου. Αυτόν που μας έχουν «φυτέψει» με χίλιους δυο μαεστρικούς τρόπους στο μυαλό, στην ψυχή, στη συνείδηση ώστε να είμαστε ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά ελέγξιμοι και χειρίσιμοι. Το φόβο. Που δεν αφήνει χώρο ούτε για ανάσα ούτε για όνειρα. Που δε σου επιτρέπει, από ένα σημείο κι έπειτα ούτε καν να είσαι, με την ουσιαστική έννοια του ρήματος, σου στραγγαλίζει την ίδια την υπόστασή σου ως άνθρωπο.
Όταν ο άνθρωπος γελάει δε φοβάται…
Αυτό στέκεται μπροστά στο Γουλιέλμο αλλά και σε όλους μας, μετά από μια αριστουργηματική απεικόνιση από τον Ουμπέρτο Έκο του μεσαίωνα και του σκοταδιού του, του όποιου «μεσαίωνα», που δε γνωρίζει περιορισμούς χρόνου ή ιστορικών περιόδων, και λέει απροκάλυπτα ο τυφλός παλιός βιβλιοθηκάριος μοναχός.
Όταν ο άνθρωπος γελάει δε φοβάται…
Αυτό ήταν το βαρύ, το ασυγχώρητο αμάρτημα για το οποίο έπρεπε να καεί στην πυρά το δεύτερο βιβλίο της «Ποιητικής» του Αριστοτέλη, που είχε ως θέμα την κωμωδία. Να πάψει να υφίσταται κι αυτό και όσοι τόλμησαν να το αγγίξουν και να το διαβάσουν.
Όταν ο άνθρωπος γελάει δε φοβάται…
Ο φόβος. Ο παράλογος και βαθιά κι έντεχνα φυτεμένος στο κεφάλι και την ψυχή του ανθρώπου, φόβος. Αυτός που είναι το καλύτερο, το πιο χρήσιμο μέσο, εργαλείο και όπλο για κάποιους.
Μετά όλα είναι εύκολα…
