Μπροστά μου μια λευκή κόλλα χαρτί. Άδεια. Εντελώς.
Όχι πως δεν είχα να γράψω, όχι, αλλά δεν είναι όλες οι στιγμές που ο ψίθυρος ή η κραυγή, με όλες τις ενδιάμεσες διαβαθμίσεις που θα μπορούσαν να υπάρξουν, από τα έγκατα του μυαλού, της ψυχής, της ύπαρξης θα αναβλύσει, θα γίνει ποτάμι που ξεχύνεται.
Κάποιες φορές η σιωπή επικρατεί. Καλοδεχούμενη κι αυτή. Και απλά περιμένεις.
Έτσι περίμενα κι εγώ. Κοιτώντας το άδειο χαρτί. Περίμενα εκείνο το κάτι που έκανε βόλτες αργοβαδίζοντας μέσα μου, χωρίς όμως ακόμα να μου αποκαλύψει το πρόσωπό του. Δεντρολίβανο του απαίτησα να βιαστεί. Δεν το τρόμαξα. Απλά περίμενα. Έχω μάθει με τα χρόνια πόσο σημαντικό είναι αυτό.
Κάποια στιγμή, αφηρημένα, μηχανικά πήρα στα χέρια το αινιγματικό κι αμίλητο ακόμα χαρτί και χωρίς να σκεφτώ, λες και έπρεπε, το δίπλωσα στα δύο. Κι ύστερα ξανά στα δύο. Κι όταν έφερα τις δύο γωνίες να συναντηθούν στην προηγούμενη τσάκιση στη μέση του διπλωμένου χαρτιού τότε άκουσα τη φωνή του δεκαπεντάχρονου εαυτού μου να λέει «Θέλω κάποιος να μου δείξει πως φτιάχνεται το χάρτινο καραβάκι. Κανείς δε μου έμαθε ποτέ.»
Χαμογέλασα.
Το χάρτινο καραβάκι…
Εκείνο το, με τις κατάλληλες κινήσεις, διπλωμένο φύλλο χαρτί που έχει ταξιδέψει τα μάτια, τις ψυχές, τα γέλια και τα όνειρα τόσων και τόσων παιδιών.
Αυτό το μικρό, το απλό αλλά και τόσο όμορφο που εξακολουθεί κι επιμένει να γεννάει τρυφερά χαμόγελα ακόμα και στα χείλη των μεγάλων ανεξάρτητα από την ηλικία τους. Γιατί θυμούνται. Και νιώθουν.
Αυτό το μικρό, εύθραυστο αλλά και τόσο ανθεκτικό κι ας μην του φαίνεται, καραβάκι του κάθε ανθρώπου. Της ζωής, της ύπαρξης, της ψυχής του καθενός από εμάς. Που πότε σε ήρεμα νερά και πότε σε φουρτούνες, σε θύελλες, σε τρικυμίες καλείται να ταξιδέψει, να αντέξει, να τα βγάλει πέρα. Κι αν είναι αρκετά δυνατό κι ίσως και λίγο ευλογημένο από τη μοίρα, όχι απλώς να τα καταφέρει να επιβιώσει αλλά να χαρεί και το ταξίδι. Να το γευτεί μέχρι την τελευταία του σταλαγματιά. Να γίνει πιο βαθύς, πιο γεμάτος, πιο ωραίος άνθρωπος. Πιο άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί μερικές φορές πρέπει να την περάσουμε την πιο άγρια καταιγίδα. Γιατί μέσα από αυτή περνάει ο δρόμος για το λιμάνι. Μάθημα ζωής κι αυτή. Γιατί για να βγεις στο φως και, κυρίως, να το εκτιμήσεις πρέπει να περάσεις από το σκοτάδι.
Το χάρτινο καραβάκι…
Είχε μόλις πάρει σάρκα και οστά, στεκόταν μπροστά μου στο τραπέζι. Με κοίταζε. Και μου έκλεινε το μάτι. Δε χρειαζόταν. Ήξερα πια εδώ και καιρό πως γράφει το όνομά μου.
