Μην περιμένετε από εμένα κείμενο ανασκόπησης της χρονιάς που φεύγει. Το 2023 ήταν μια χρονιά που είχε πολλά δύσκολα κι οδυνηρά κι έναν Δεκέμβρη που, συγχωρέστε με, ήταν πολύ άγριος. Πέρα από την προσωπική πορεία του καθενός, που μπορεί να ποικίλλει, κάποιος μπορεί να γευτεί μια χαμογελαστή χρόνια σε προσωπικό επίπεδο, εγώ, για παράδειγμα, οφείλω σε αυτή τη χρονιά ένα από εκείνα τα ευλογημένα που αλλάζουν και φωτίζουν και ομορφαίνουν τη ζωή του ανθρώπου, την κάνουν πιο ζωή στ’ αλήθεια, η χρονιά που φεύγει ήταν βουτηγμένη σε σκοτάδια, δάκρυα, αίματα, πόνους. Όπως κάθε χρονιά με πολέμους, φτώχεια, αδικίες, τον παραλογισμό ενός κόσμου που δεν αλλάζει (κάτι ήξερε ο Νίκος Γκάτσος όταν έλεγε με τη μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι, στον νεαρό πρίγκιπα της Ανατολής, τον Κεμάλ, τη σκληρή, την πικρή αλήθεια), αλλά οδεύει ολοταχώς στην άβυσσο του τέλους του. Κι ίσως έτσι πρέπει. Κάθε τέλος, μια καινούρια αρχή.
Και όχι, δε θα πω για απολογισμούς. Δεν είναι τεφτέρι ούτε λογιστικός λογαριασμός η ζωή κι η ανάσα του ανθρώπου για να κλείνει ισολογισμό στο τέλος του έτους. Τόσα πήραμε, τόσα χαρίσαμε, τόσα δώσαμε, τόσα μας χάρισαν, χαμόγελα, συναισθήματα, στιγμές, εικόνες, αγκαλιές, τόσα μας πήρανε (ή μας κλέψανε, μας ρημάξανε), τόσες πληγές μας ανοίξανε, τόσα κομμάτια από τα σωθικά μας ξεκόλλησαν βίαια.
Όχι, δεν είναι τεφτέρι ούτε λογιστήριο η ψυχή του ανθρώπου.
Και φυσικά, ούτε για κατάστιχο στόχων πρόκειται να σας πω. Ναι, έχουμε στόχους, ονειρευόμαστε, μέχρι το άπειρο κι ακόμα παραπέρα αλλά κανένα κατάστιχο με στυλό και χαρτί δεν τα χωράει τα όνειρα. Ούτε το σύμπαν ολόκληρο δεν τα χωράει. Μόνο η ψυχή του ανθρώπου. Κι οι ουρανοί.
Τίποτα από όλα αυτά, λοιπόν. Στη στιγμή, στην κάθε στιγμή, εκεί είναι η ουσία. Να μπορείς κάθε στιγμή να κοιτάζεις την ψυχή σου ίσια στα μάτια. Είναι ανεκτίμητο όταν ο άνθρωπος είναι άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης.
Ο,τι ποθεί η ψυχή θα ευχηθώ.
Σε όλους μας.
Καλή χρονιά!!!
