«Ο μαθητής ον ηγάπα ο Ιησούς».
Αυτός είναι ο Ιωάννης. Ο Απόστολος. Ο Ευαγγελιστής. Ο Θεολόγος, όπως ονομάστηκε, αφού τα βιβλία που συνέγραψε ήταν τεράστιας θεολογικής αξίας, σημασίας και ουσίας.
Αυτός είναι ο Ιωάννης, του οποίου τιμούμε τη μετάσταση στις 26 Σεπτεμβρίου. Δηλαδή την αναχώρησή του από αυτόν τον κόσμο. Ποιος είναι ο λόγος, όμως, που δεν αναφερόμαστε σε κοίμηση, αλλά σε μετάσταση;
Ο Ιωάννης είναι εκείνος που ακολούθησε την πορεία του Χριστού πάνω στη Γη ως το τέλος. Από τη στιγμή που κλήθηκε, -προηγουμένως είχε υπάρξει μαθητής του Προδρόμου- μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβου, δεν έφυγε στιγμή από το πλευρό του. Ήταν μαζί του, παρά «το φόβο των Ιουδαίων», όπως λέει η γνωστή φράση, ως τη Σταύρωση. Εκεί Τον είδε να του εμπιστεύεται την Μητέρα Του, την Παναγία, σαν να είναι γιος της, και να αφήνει το Πνεύμα Του.
Κι έπειτα, για 60 ολόκληρα χρόνια, κηρύττοντας, έζησε τη δημιουργία και το ρίζωμα των Εκκλησιών στα Ιεροσόλυμα και στη Μικρά Ασία. Ώσπου σε βαθιά γεράματα πια, έμεινε στην πόλη της Εφέσου, μαζί με τον Πρόχορο, τον αφοσιωμένο μαθητή του, ο οποίος έγραφε όσα του υπαγόρευε, και άλλους μαθητές του.
Το 95 μ.Χ. εξορίζεται στο νησί της Πάτμου με εντολή του Αυτοκράτορα Δομιτιανού. Εκεί, θα γίνει μάρτυρας της Θείας Αποκάλυψης. Το έτος 98 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας Τραϊανός ανακαλεί την απόφαση της εξορίας και ο Ιωάννης επιστρέφει στην Έφεσο για να τελειώσει εκεί τις μέρες του. Μάλιστα θεωρείται πως τότε, αν όχι στην παραμονή του στην Πάτμο συνέγραψε το Ευαγγέλιό του.
Όταν ένιωσε ότι είχε έρθει η στιγμή, σε ηλικία 106 ετών, πήγε με τον Πρόχορο και λίγους από τους μαθητές του σε έναν τόπο έξω από την πόλη. Ήταν νύχτα, λίγο πριν το ξημέρωμα. Αφού προσευχήθηκε τους ζήτησε να σκάψουν έναν τάφο σε σχήμα σταυρού όσο ήταν το ύψος του. Τους αποχαιρέτησε, ξάπλωσε και ζήτησε να τον σκεπάσουν με χώμα. Όταν το χώμα έφτασε στο λαιμό του, ζήτησε να σκεπάσουν το πρόσωπό του με ένα κομμάτι ύφασμα και να ρίξουν και το υπόλοιπο χώμα.
Οι μαθητές επέστρεψαν στην Έφεσο βαθιά θλιμμένοι για την απώλεια του Δασκάλου τους. Κι εκεί είπαν τα οδυνηρά νέα στους υπόλοιπους. Συγκλονισμένοι εκείνοι ήθελαν να βρεθούν στον τόπο της ταφής, να αποχαιρετήσουν τον Ιωάννη. Όταν όμως έφτασαν στον τόπο αυτό ο τάφος ήταν άδειος. Το σώμα του Ιωάννη έλειπε.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν τιμάμε την κοίμηση στις 26 Σεπτεμβρίου αλλά τη μετάσταση. Γιατί στον μαθητή ον ο Ιησούς ηγάπα επεφύλασσε να βρεθεί κοντά του ψυχή και σώμα. Όπως η Παναγία. Ίσως και να μην γνωρίσει καν το θάνατο, να αναληφθεί ζωντανός όπως οι Προφήτες Ηλίας και Ενώχ. Άλλωστε, όταν ο Χριστός ήταν ακόμα στη Γη, ο Πέτρος ρώτησε για τον εαυτό του, ποιο θα είναι το μέλλον του, τι τον περιμένει. Κι όταν ο Χριστός του απάντησε, έκανε την ίδια ερώτηση και για τον Ιωάννη. Η απάντηση που έλαβε προμήνυε. «Εάν αυτόν θέλω μένει έως έρχομαι, τι προς σε;»
Και είναι ο Ιωάννης, στον οποίο ο Χριστός επέλεξε να φανερώσει την πορεία ως το τέλος του αυτού του κόσμου. Στο Σπήλαιο στην Πάτμο. Μια Κυριακή. Ο βράχος του Σπηλαίου σχίστηκε σε τρία κομμάτια κι ο Ιωάννης άκουσε πίσω του μια φωνή δυνατή σαν σάλπιγγα και βροντερή σαν ήχο υδάτων πολλών.
Όταν στράφηκε είδε ανάμεσα σε εφτά λυχνίες να στέκεται μια παρουσία. Φορούσε χιτώνα ως κάτω στα πόδια Του και χρυσή ζώνη. Τα μαλλιά του μακριά και ολόλευκα σαν το χιόνι. Τα μάτια του φλόγες κι από το στόμα ξεπρόβαλλε δίκοπο μαχαίρι. Το πρόσωπο έλαμπε σαν τον ήλιο. Στο ένα χέρι κρατούσε επτά αστέρια. Και του είπε «Μη φοβάσαι». Τότε ο Ιωάννης είδε πως στο άλλο χέρι κρατούσε κλειδιά. Τα κλειδιά από τις πύλες του Άδη. Ήξερε τότε. Ήταν ο Χριστός.
