Είναι κάτι στιγμές, ανύποπτες, που από το πουθενά έρχεται μια φράση, φτάνει στα αυτιά σου, χτυπάει τη μέσα πόρτα, την πόρτα εντός, αυτή που οδηγεί στα μύχια, και στα έγκατα ακόμα και, κοίτα να δεις, τη βρίσκει ανοιχτή, ορθάνοιχτη, όχι επειδή την είχες ξεχάσει έτσι αλλά είχε το κατάλληλο κλειδί.
Αυτό μου συνέβη πριν μερικά βράδια (όχι δεν ήταν η πρώτη φορά ούτε θα είναι η τελευταία, είμαι βέβαιη), όταν στα ξαφνικά εκείνη την πόρτα, που σας έλεγα, άνοιξε η φράση:
«Η ζωή είναι σαν το ασανσέρ, ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα δεις όταν ανοίξει η πόρτα».
Σταμάτησαν όλα για λίγο, είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα της σιωπής μέχρι να συνειδητοποιήσεις. Αντανακλαστικά έως και πηγαία είδα τον εαυτό μου στην καμπίνα ενός ανελκυστήρα. Μόνη, σε αυτό τον τόσο μικρό χώρο και κυρίως, χωρίς καμιά δυνατότητα διαφυγής πέρα από τη μια και μοναδική έξοδο (εκτός και αν έχεις ικανότητες ήρωα ταινίας δράσης και αφού ανοίξεις καταπακτή στην οροφή, αρχίσεις την αναρρίχηση).
Σαν να έχει δίκιο, δε νομίζετε; Κάπως έτσι δεν είναι; Μια διαδρομή τις περισσότερες φορές μοναχική ή με ελάχιστους πλάι σου αν είσαι αρκετά ευλογημένος, και εννοώ πλάι σου επί της ουσίας, όχι απλώς για να πιάνουν χώρο ή ακόμα χειρότερα να καταναλώνουν το οξυγόνο στην «καμπίνα» κλέβοντας τις δικές σου αναπνοές.
Μια διαδρομή από το υπόγειο ως την ταράτσα ή αντίστροφα ή με πάνω – κάτω. Μια διαδρομή που τις περισσότερες φορές εμείς πατάμε τα κουμπιά.
Κι όταν η πόρτα ανοίξει… Ελάτε, ας το παραδεχτούμε. Ακόμα και σε απολύτως οικείο σε εμάς κτίριο να βρισκόμαστε, στην πολυκατοικία που ζούμε ή δουλεύουμε, πάντα νιώθουμε ένα, έστω και στιγμιαίο, μικρό δάγκωμα άγχους ή ανασφάλειας στο άνοιγμα της πόρτας. Λες και ζωντανεύει μέσα στο κεφάλι μας σκηνή από κάποιο θρίλερ. Γιατί ναι, όντως δεν ξέρεις ποιον θα αντικρίσεις εκείνη την ώρα. Πόσο μάλλον σε ένα άγνωστο κτίριο, κάπως έτσι δεν είναι κι η ζωή, άλλωστε; Δεν ξέρεις καν τι κρύβει η επόμενη γωνία.
Και τι θα συμβεί από εκεί και μέχρι την αποβίβαση ενός από τους δύο; Μπορεί απολύτως τίποτα. Μπορεί ένα τυπικό γεια. Ένα χαμόγελο. Η αρχή μιας κουβέντας. Η αρχή από κάτι που μπορεί να γίνει πολλά. Ή τα πάντα. Που ήταν προορισμένο να γίνει τα πάντα. Μπορεί όμως κι απώθηση. Αντιπάθεια. Αιτιολογημένη ή από ένστικτο. Μπορεί μαζί με την πόρτα του ανελκυστήρα να ανοίξει και η πόρτα της κόλασης.
